این پروپوزال به یکی از مفاهیم اساسی حسابداری و مدیریت مالی یعنی هزینه یابی در سازمان پرداخته است. ساختارهای کلی پروپوزال نویسی در این پروپوزال رعایت شده و پژوهشگر می تواند با مطالعه آن، با استانداردهای پروپوزال نویسی آشنا شده و موضوع مناسبی را متناسب با اهداف تحقیقاتی خود انتخاب نماید. در ادامه به شرح مختصری از مفهوم هزینه یابی می پردازیم:

هزینه یابی، به هرگونه روش تخصیص هزینه ها برای یک عنصر از کسب و کار اطلاق می شود. هزینه یابی معمولاً برای توسعه هزینه ها برای هر کدام از موارد زیر یا همه این موارد استفاده می شود: مشتریان، کانال های توزیع، کارکنان، مناطق جغرافیایی، محصولات، خطوط محصول، فرآیندها، شرکت های تابعه (شعبه ها)، کل شرکت ها. هزینه یابی می تواند شامل فقط تخصیص هزینه های متغیر باشد. هزینه های متغیر، هزینه هایی هستند که با نوع فعالیت (مانند فروش یا تعداد کارکنان) تغییر کند. این نوع هزینه یابی را هزینه یابی مستقیم می نامند. برای مثال، هزینه مصالح یا مواد اولیه با تعداد واحدهای تولید شده تغییر می کند و بنابراین یک هزینه متغیر است. همچنین هزینه یابی می تواند شامل تخصیص هزینه های ثابت باشد. هزینه های ثابت، هزینه هایی هستند که صرفنظر از سطح فعالیت، ثابت باقی می مانند. این نوع هزینه یابی را هزینه یابی جذبی می گویند. مثالهایی از هزینه های ثابت عبارتند از هزینه اجاره، بیمه و مالیات بر املاک. هزینه یابی به دو منظور بکار گرفته می شود: (۱) گزارش گری داخلی. مدیریت از هزینه یابی برای اطلاع پیدا کردن از هزینه عملیات ها و فعالیت ها استفاده می کند، بگونه ای که می تواند بر گلچین کردن فعالیت ها تمرکز تا سودآوری را بهبود بخشد. این اطلاعات را نیز می توان به عنوان مبنایی برای توسعه قیمت های محصول مورد استفاده قرار داد. (۲) گزارشگری بیرونی. چهارچوب های حسابداری مختلف ملزم می کنند که هزینه ها به موجودی ثبت شده در ترازنامه شرکت در انتهای دوره گزارشگری، تخصیص داده شوند. این نیاز به استفاده از یک سیستم تخصیص هزینه که همیشه بکار گرفته می شود، دارد. در زمینه های گزارش گری داخلی و بیرونی، هزینه یابی به میزان بسیار زیادی در زمینه تخصیص هزینه ها به محصولات بکار گرفته می شود. این کار را می توان با هزینه یابی شغل انجام داد و بدین صورت است که تخصیص تفصیلی تک تک هزینه ها به مشاغل تولید (که بسته های محصول کوچک هستند)، ملزم می کند. راهکار دیگر استفاده از هزینه یابی فرآیند است، به نحوی که هزینه ها تجمیع می شوند و به تعداد زیادی از محصولات یکنواخت، اعمال می شوند، مانند محصولاتی که برروی یک خط تولید دیده می شوند. بهبود بازده برای هر دو مفهوم، استفاده از هزینه یابی استاندارد است، به نحوی که هزینه ها از پیش تخمین زده می شوند و سپس به محصولات تخصیص داده می شوند و پس از آن تحلیل واریانس انجام می شود تا تفاوت بین هزینه های واقعی و استاندارد، تعیین شود.