رضایت شغلی، عبارت است از نگرش یک فرد به شغل و زمینه کاری که در طول چند دهه گذشته، به مرکز توجه بسیاری از محققین و پژوهشگران تبدیل شده است. از حدود ۵۰ سال گذشته تاکنون، اهمیت رضایت شغلی برای سازمان ها موضوعی شناخته شده می باشد. رضایت شغلی، ارتباط مستقیمی با بهره وری و عملکرد شغلی، رضایت از زندگی، رفاه ذهنی، و سلامت فیزیکی و روانی دارد. علاوه بر این، رضایت شغلی ارتباط مثبتی با نگرش های پیچیده تر شغلی مانند تعهد سازمانی، رفتار شهروندی سازمانی و مشارکت شغلی دارد که امروزه بسیاری از شرکت ها برای کسب مزیت رقابتی به دنبال آنها هستند. اگرچه رضایت شغلی، یکی از متغیرهای پربحث در مقالات مرتبط با روانشناسی سازمانی و شغلی بوده، با این حال، ساختارهای روانشناختی آن تاکنون به طور کامل حل و تفسیر نشده اند. رضایت شغلی یک مفهوم چندبعدی است که شامل ویژگی های شخصیتی و فاکتورهای محیطی است. رضایت شغلی ناشی از فاکتورهای زیادی از جمله شرایط محیط کار، تعامل با همکاران و مدیران و خود شغل، سیستم پاداش دهی، مسئولیت پذیری، امنیت شغلی، سبک های رهبری، سیاست های سازمانی و مخصوصا توسعه منابع انسانی می باشد. توسعه منابع انسانی که مورد تمرکز این پژوهش نیز بوده، مجموعه ای فعالیت های برنامه ریزی شده و سیستماتیک می باشد که توسط یک سازمان طراحی شده تا فرصت یادگیری مهارت های لازم برای پاسخگویی به نیازهای حال و آینده سازمان را در اختیار کارکنان قرار دهد. به معنای وسیع تر، توسعه منابع انسانی سعی دارد تا دانش، تجربه، بهره وری و رضایت افراد را برای دستیابی به اهداف و مزایای سازمانی و نیز در سطح وسیع تر برای کل بشریت، توسعه دهد. نقش شیوه های مدیریت منابع انسانی (HRM) در زمینه رضایت شغلی نیز ریشه در هدف توابع HR دارد. هدف این پژوهش نیز تشریح و توصیف رابطه بین شیوه های توسعه HR و رضایت شغلی بوده است.

این پروپوزال برای پایان نامه ای تحت همین عنوان در مقطع کارشناسی ارشد رشته مدیریت منابع انسانی آماده شده است. دانشجویان مدیریت گرایش منابع انسانی و رفتار سازمانی می توانند با مطالعه این محصول، آشنایی بیشتری با ساختارهای یک پروپوزال یافته و نیز ایده های جدیدی را برای نوشتن پروپوزال دانشگاهی خود پیدا کنند.